Voor deze maandelijkse rubriek interviewen wij ervaringsdeskundigen die zich als vrijwilliger inzetten voor de WachtVerzachter. Met vandaag: Saskia!
Wat leuk om jou te mogen interviewen. Wij kennen elkaar al best goed, maar zou je jezelf toch even willen voorstellen?
Nou, ik ben Saskia, ik ben 24 en ik heb nu net mijn bachelor psychologie afgerond. Ik wil heel graag de master gaan doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook daar zijn wachtlijsten, veel mensen die zich willen aanmelden en maar weinig die ze aannemen. Daarbuiten werk ik als herstelondersteunende chatter, dus voor mensen die mentale problemen hebben en online vragen willen stellen. Dat is ook erg waardevol. Daarnaast ben ik nu een jaar bij de WachtVerzachter aan de slag. Ik ben begonnen als coach, dus toen was ik bij alle activiteiten, en ik doe nu meer eventmanagement. En ik heb een buddy dus ik ben ook ervaringsdeskundige.
Waarom ben je begonnen bij de WachtVerzachter?
Ik heb mijn hele leven een bijbaan gehad in de horeca. In de piek van corona had ik een tussenjaar en zat ik bij een bestuur van een studentenvereniging. En in die tijd merkte ik hoeveel mensen van onze leeftijd best wel veel met dingen zitten, maar zich er niet zo makkelijk open over opstellen. Dat ze heel erg vaak het gevoel hebben van: ’ik stel me aan, andere mensen hebben het vast erger’. En dat is iets wat ik in mezelf ook herken. Maar vooral dat jaar viel die eenzaamheid me heel erg op en de moeite van mensen om er laagdrempelig contact over te hebben. Ondertussen was ik op zoek naar een bijbaan die iets meer richting mijn studie ging, Toen kwam ik toevallig de WachtVerzachter tegen. Ik dacht: ‘superleuke naam’. Het feit dat het om jongeren gaat sloot heel mooi aan bij wat ik wilde doen. Dus toen ben ik een beetje gaan opzoeken wat het was en heb ik een mailtje gestuurd, toevallig op de dag dat mijn voorganger aangaf te willen stoppen. Dat was echt speciaal, dat het zo precies paste.
Dit klinkt best wel ‘meant to be.’ Waarom dan die wissel van rol?
Dat had denk ik vooral te maken met mijn studie, daar was ik best wel druk mee en als coach ben je natuurlijk altijd aanwezig. Toen ik daarnaast ook ervaringsdeskundige werd, was het allemaal een beetje veel geworden. Ik had gewoon wat meer behoefte aan structuur. Al vond ik het coach zijn wel superleuk. Ik weet nog de eerste keer dat ik ging wandelen. Ik kwam daar aan en ik zag mensen best wel een beetje timide zijn, een beetje terneergeslagen. Ik wist ook niet goed wat ik moest verwachten want het was mijn eerste keer. En we gaan een uurtje wandelen en je ziet daarna gewoon aan mensen dat ze lichter zijn. Dat vind ik echt mega waardevol om te doen. Waar het kan val ik nog steeds in als coach, of sluit ik zelf graag aan. Want het geeft mij ook rust, het werkt echt twee kanten op.
Wat brengt de WachtVerzachter je nog meer?
Ik vind het heel fijn dat je een wisselwerking hebt tussen serieuze gesprekken en zware gesprekken. Bijvoorbeeld over hoe rottig nu de GGZ eigenlijk voor sommige mensen kan zijn. En tegelijkertijd ook gesprekken over van alles en nog wat, bijvoorbeeld over wat we vanavond gaan eten. En als ik ga wandelen met mijn deelnemer helpt zij me evenveel als ik haar kan helpen. Als ik een probleem heb met mijn thuissituatie of weet ik veel wat, dan komt zij ineens met wijsheden aanzetten waarvan ik denk: ‘oh, dat is zo goed’. Het is gewoon heel erg fijn om in een situatie die er best wel uitzichtloos uit kan zien, dan toch een helpende hand te bieden. Dat geeft veel energie. Ook als we bijvoorbeeld een activiteit hebben georganiseerd waar dan tien mensen zeggen hoe leuk het was. Of als deelnemers zelf komen met: ‘hee, ik heb een leuke activiteit voor je, kunnen we dat doen?’ Het heeft natuurlijk lastigere momenten. Soms zitten mensen echt in de put en dan leef je ook met ze mee, daarvoor ben je natuurlijk ervaringsdeskundige. Maar als je ziet hoe mensen kunnen groeien in een korte periode, dat geeft gewoon heel erg veel.
Als ervaringsdeskundige weet je zelf ook hoe het is om mentaal kwetsbaar te zijn. Als je nu iets kon zeggen tegen die versie van jezelf, wat zou je dan willen zeggen?
Nou, dat heeft eigenlijk te maken met wat ik in het begin zei. Ik heb heel erg lang geworsteld met mezelf. Maar ik had altijd het gevoel van: ik stel me aan, ik los het zelf wel op. En dat is deels ook wel goed gekomen, alleen ik heb er ontiegelijk lang over gedaan. Dus als ik iets tegen mezelf zou willen zeggen is het dat. Het is zo oké om hulp te vragen, dat is juist zoveel sterker dan het niet te doen. Ik kan er nu gewoon zo moeilijk bij dat ik dat op die manier heb proberen op te lossen. Hulp heeft heel veel gezichten. Hulp is ook een wandeling maken. Of tegen iemand zeggen dat je even een rotdag hebt. Dat mag er ook gewoon zijn, dat kan al zoveel meer licht geven op je situatie. Dat heb ik ook in de loop der jaren wel geleerd, vrijwel iedereen worstelt. Je staat er echt niet alleen voor, alleen iedereen denkt dat ie er alleen voor staat. Ontzettend zonde, het hoort gewoon bij het leven. Het is juist krachtig om daar open over te kunnen zijn, dat brengt je zelf ook juist weer heel veel ruimte.
Toevallig had ik het gisteren met mijn vriend erover dat ik wel merk dat ik soms nog in dezelfde patronen val. Nu vind ik het bijvoorbeeld heel moeilijk dat ik zit te wachten op de inschrijving van mijn master. En omdat ik dat heel spannend vind, ga ik het vermijden, gewoon niks openen. En ik besefte gisteren dat dit precies is wat ik altijd doe. Dus het is ook niet in één keer gedaan, er zijn altijd nog dezelfde kwetsbaarheden. Maar dat ik nu besef waar het fout gaat, dat is heel belangrijk. Voor een deel zie ik het mezelf doen, ik sta erbij en ik kijk ernaar. Maar ook dat is zoiets menselijks. En het feit dat ik kan beseffen van: ‘nu is het moment om hier iets aan te doen’. Dat hoeft geen rigoureuze omslag te zijn, dat kan ook in kleine stapjes, maar dan ben je toch al verder dan als je dat niet zou doen. Dat is denk ik ook een van de punten, als je het ergens niet over hebt maak je het zo groot in je hoofd en ga je zo’n diep dal in, terwijl het niet zo lastig hoeft te zijn.
Over diepe dalen gesproken… Is er een nummer dat je hoop geeft, dat je op zet om weer uit zo’n mindset te komen?
Oeh daar heb ik nog niet over nagedacht. Dat vind ik heel moeilijk. Maar eentje die ik het afgelopen halfjaar wel relevant vond was ‘Vienna’ van Billy Joel. Het komt wel goed, doe rustig aan. Ga niet overhaast dingen doen of jezelf gek maken. Die heb ik wel vaak geluisterd, dus ik denk dat die wel toepasselijk is. Want ik vind studeren megaleuk, en ik vind het doodeng om de stap te gaan maken naar het werkende leven, terwijl ik daar tegelijkertijd wel behoefte aan heb. Maar ik vind het zo leuk om dingen te leren. En ik denk ook dat onze dit een ding van onze generatie is, je bent jezelf zo veel aan het vergelijken met iedereen om je heen. Ik merk dat mijn vriendengroep onderhand een stap verder is dan ik, omdat ik bepaalde keuzes heb gemaakt. Is dat erg? Nee. Ga ik mezelf constant vergelijken? Ja. Vreselijk. Maar dat is natuurlijk niet waar het écht om draait in het leven.
En welk nummer is een echte banger, waar word je vrolijk van?
Dat is een classic, ‘Chiquitita’ van ABBA. Vooral dat stukje als het zo gaat versnellen. En Mama Mia is gewoon een hele leuke film. En ik moet er altijd een beetje om lachen.
Zin om zelf naar de Soothing Singles van Saskia te luisteren? Klik hier voor de Spotify playlist vol favorieten van onze WachtVerzachters.