Voor deze maandelijkse rubriek interviewen wij ervaringsdeskundigen die zich als vrijwilliger inzetten voor de WachtVerzachter. Met vandaag: Noor!
Wat fijn dat je mee wilde doen. Zou je jezelf even willen voorstellen?
Ik ben Noor, ik ben 45 jaar, en ik woon in Nieuwegein met mijn man en mijn zoon, en de hond. Ik werk bij Rijkswaterstaat als HR-adviseur, en daarnaast hou ik heel erg veel van lezen, wandelen, films kijken en reizen, nieuwe dingen ontdekken. Een jaar geleden ben ik begonnen bij de WachtVerzachter, eerst als ervaringsdeskundige, dat beviel heel goed. Sinds begin dit jaar ben ik coach, ik begeleid nu de wandeling en de activiteiten.
Hoe kwam je bij de WachtVerzachter?
Dat kwam omdat ik vorig jaar ben gestopt met therapie, en eigenlijk had ik al heel snel zoiets van: ik wil gewoon iets terugdoen. Dus ik ben gaan zoeken en toen kwam ik op de WachtVerzachter uit. Ik had eigenlijk wel gewild dat dit er vroeger was geweest. Gelukkig heb ik altijd hele goede hulp gehad, daar heb ik veel aan gehad en veel van geleerd. Dat gun ik anderen ook, dus ik ben blij dat ik nu iets terug kan geven.
Waar komt dat gevoel dan vandaan, om iets terug te willen doen?
Dat komt omdat ik 25 jaar lang ups en downs heb gehad, dus dat was best een lang proces. Ik ben in mijn studententijd ook wel vrienden verloren, omdat ik niet meer aan kon haken bij wat zij aan het doen waren. Dus ik weet dat het moeilijk is om er dan alleen voor te staan. Ik heb het geluk dat ik altijd goede mensen om me heen heb gehad, maar ook al heb je goede mensen om je heen, dan nog is het zo dat mensen je soms in de steek laten. Juist omdat het lang duurt of omdat ze je toch niet helemaal begrijpen. Soms is het bijna makkelijker om een gebroken been te hebben dan dat je niet lekker in je vel zit, want als je het niet ziet denken mensen al snel dat het wel weer beter gaat. Daarom vind ik de WachtVerzachter belangrijk. Ook omdat ik het erg vind dat de wachtlijsten op dit moment zo lang zijn. Het is gewoon belangrijk dat jongeren op tijd de juiste hulp krijgen en dan ook verder hun leven kunnen opbouwen. Jongeren zijn wel onze toekomst, dus daar mogen we ook met elkaar voor zorgen.
Wat brengt de WachtVerzachter je?
Ik merk dat ik er heel veel energie van krijg, van de verschillende activiteiten. Niks moet, alles mag. Maar ook de gesprekken die we hebben, dat het echt over van alles kan gaan, dat vind ik eigenlijk het allerleukst. Of wanneer iemand zegt: ‘ik zat op de bank thuis, maar ik ben toch gekomen.’ Het is fijn dat je iets voor iemand kan betekenen door er gewoon te zijn. We hebben allemaal wel wat, en bij de WachtVerzachter hebben we het daar gewoon over. Ik vind het mooi om te merken dat iemand iets vertelt en dat ik bij mezelf denk: ‘oh ja, daar moet ik ook weer even op letten’. Dat houdt me ook scherp. Bij de psycholoog kreeg ik zo’n doos mee met een terugvalplan, nou, daar heb ik dus nog nooit naar gekeken. Dat is niet nodig omdat we van alles bespreken met elkaar.
En ik vind het dus heel leuk, nu klink ik wel heel oud, maar ik vind het heel leuk om te zien dat er zo veel leuke jonge mensen zijn, waar ik hele mooie gesprekken mee heb. Het houdt me met beide benen op de grond, om te zien dat er meerdere generaties zijn die de wereld maken en om daarmee in contact te staan. Er is veel vergelijkbaar maar er spelen ook hele andere dingen dan toen ik zelf student was.
Ik denk dat de druk bij studenten nu gewoon hoger is dan vroeger. Een ander verschil merkte ik toen we met de WachtVerzachter op de UIT stonden. De jongeren die ik sprak waren zo open over waar ze mee zaten. Toen ik studeerde hadden we het daar gewoon niet over. Een taboe is er vast nog wel, maar ik merkte echt een groot verschil met hoe ik dat vroeger heb beleefd.
Sinds ik me inzet voor de WachtVerzachter spreek ik er zelf ook veel makkelijker over. Toen ik jarig was heb ik mijn afstuderen op mezelf gevierd. Ik heb nooit een studie afgemaakt. Maar de langste studie van 25 jaar heb ik vorig jaar afgerond. Zo voelt dat ook echt. Ik vond het wel spannend om zo te zeggen maar de reacties waren positief, en het maakt me eigenlijk niet meer uit hoe mensen reageren, het was mijn feestje.
Als je nu terugkijkt op die periode, wat voor advies zou je jezelf dan geven?
Ik had heel sterk het idee dat ik het niet goed deed, dat ik het beter moest doen of dat ik iets niet kon. Als ik nu teugkijk had ik mezelf echt wat meer lef en zelfvertrouwen willen influisteren. Gewoon doen, durven. Dat gevoel sluipt er nog wel in, maar ik ben wel veranderd. Ik accepteer nu ook dat ik altijd een beetje zo zal zijn. Het is onderdeel van wie ik ben. Vroeger dacht ik; ik wil dit opgelost hebben. Als ik medicijnen krijg of in therapie ben geweest is het daarna over, klaar, dan ben ik ervan af. Dat was hoe ik het zag, alsof er iets mis met me is wat gemaakt moet worden, alsof je een auto naar de garage brengt. Dat heeft me denk ik het langst gekost, om erachter te komen dat het niet zo werkt. Dat het een stuk acceptatie is en het echt beter wordt, dat ik er beter mee leer omgaan. Die acceptatie is denk ik het belangrijkste.
Als laatste wil ik je vragen naar goede muziek. Is er een nummer wat je hoop geeft?
Dat is ‘Happiness’ van Jonathan Jeremiah, ken je dat? Ik vind het gewoon mooi. Het helpt niet voor alles maar het is wel fijn. Iedereen heeft gewoon een beetje happiness nodig.
En welk nummer zorgt ervoor dat je meteen wil gaan dansen?
Waar ik echt op los ga is De Staat, bijvoorbeeld ‘Witch Doctor’ of zo. Doe maar lekker gek en mee en dan rondjes draaien in de pit en feest vieren. De Staat is voor mij echt voetjes van de vloer.
Zin om zelf naar de Soothing Singles van Noor te luisteren?
Klik dan hier voor de Spotify playlist vol favorieten van onze WachtVerzachters.